Start oraz wejście rakiety na orbite

Rakiety kosmiczne startują pionowo i ich lot w pierwszej fazie odbywa się po trajektorii zbliżonej do pionu ze względu na to, że opłaca się jak najszybciej opuścić gęste warstwy ziemskiej atmosfery, które powodują duże straty energetyczne. W fazie lotu, gdy rakieta przekracza prędkość dźwięku, występuje też maksymalny opór aerodynamiczny (MAX-Q), po ustąpieniu którego, przy prędkości naddźwiękowej, korygowana jest trajektoria wzlotu na coraz bardziej horyzontalną.
W pełni prostopadły do pionu wektor ciągu rakieta osiąga dopiero podczas pracy drugiego stopnia, gdy rozpędza się ona do prędkości pozwalającej jej (ładunkowi rakiety) znaleźć się bądź na stabilnej, bądź na prawie stabilnej (wymagającej dalszej korekty - ukołowienia) orbicie wokółziemskiej.

Lot orbitalny -  jest lotem kosmicznym w czasie którego pojazd kosmiczny jest umieszczony na trajektorii, na której może pozostać w przestrzeni kosmicznej przynajmniej na jedno okrążenie orbity. Aby mogło być to dokonane wokół Ziemi, pojazd musi być na swobodnej trajektorii, której pułap w perygeum (pułap w momencie największego zbliżenia) powyżej 100 km (ze względu na definicję granicy przestrzeni kosmicznej).
Wyrażenie "orbitalny lot kosmiczny" stosowane jest głównie w celu wyróżnienia lotów suborbitalnych, które są lotami w których w apogeum pojazd osiąga przestrzeń kosmiczna, ale w perygeum jest zbyt nisko.

Lot suborbitalny - to lot kosmiczny, w którym statek kosmiczny osiąga przestrzeń kosmiczną, ale jego trajektoria lotu przecina atmosferę lub powierzchnię grawitującego ciała, z którego pojazd został wystrzelony, przez co nie jest w stanie dokonać obrotu orbitalnego.
Na przykład, lot każdego obiektu wystrzelonego z powierzchni Ziemi, który osiągnie wysokość 100 km n.p.m., a później spada z powrotem na Ziemię, jest uznawany za suborbitalny lot kosmiczny. Niektóre loty suborbitalne są przeprowadzane w celu sprawdzenia statku kosmicznego lub pojazdu startowego przeznaczonego do późniejszych lotów orbitalnych. Inne pojazdy są zaprojektowane specjalnie do lotów suborbitalnych, jak na przykład załogowe X-15 i SpaceShipOne, czy bezzałogowe międzykontynentalne pociski balistyczne i rakiety sondażowe.
Suborbitalne loty kosmiczne są różne od lotów, które osiąga orbitę, ale stosują silniki hamujące aby dokonać deorbitacji po dokonaniu mniej niż jednej pełnej orbity.